Jake is niet meer agressief door gedragstherapie

Daniëlle en ik wonen samen met haar twee zonen (17 en 20) aan de bosrand in Garderen, gelegen op de Noordwest Veluwe in een vrijstaand huis. We wonen daar heerlijk op onszelf, maar kunnen en willen daar niet leven zonder een hond. Er is al tweemaal ingebroken in het verleden en je wil je graag veilig voelen als je thuis of juist van huis bent.

Onze Boerboel genaamd ‘Beer’ (teefje) ging vorig jaar toch wel haar seniorenjaren in, wat voor ons aanleiding was om op zoek te gaan naar een Rhodesian Ridgeback pup. We hebben eerder Ridgebacks gehad en vinden dat superfijne honden, passend bij wie wij zijn. Omdat we er niet vies van zijn om dieren een tweede kans te bieden, zijn we gaan kijken naar een mogelijke herplaatser. Via internet kwamen we uit bij een gezin, wonend aan de rand van Nijmegen, dat in scheiding lag. Direct gebeld, maar de eigenaar van de 2-jarige reu ‘Jake’ gaf aan al in gesprek te zijn met een ander, maar zou reageren wanneer dat niets werd.

Omdat het in onze ogen lang stil bleef zijn wij verder gaan zoeken en kwamen op het pad van ‘Luna’ een twaalf weken oud teefje. Wij zijn op zondagmiddag gaan kijken en waren op slag verliefd; deal gesloten en afgesproken dat we het hondje na onze wintersport eind maart zouden halen.

Dezelfde zondag werden we ’s avonds gebeld door de eigenaar van Jake. De andere partij had afgezien van de overname van Jake en of wij hem nog wilden opnemen in ons gezin. Omdat het geen jaren zou duren dat beide zoons het huis uit zouden zijn (een is dat inmiddels al), besloten we ook Jake te nemen. Uiteindelijk zou de Boerboel niet meer het eeuwige leven hebben en dan konden de twee Ridgebacks elkaar overdag mooi gezelschap houden. Jake lieten we een maand na Luna komen, zo konden we eerst aan de pup wennen (en de pup aan ons) en daarna aan Jake.

Toen we de eerste maal gingen kijken bij Jake in Nijmegen, vonden we een wild enthousiaste hond, speels, blij, loeisterk en naar zeggen van de eigenaar waaks naar buiten en super lief en loyaal naar binnen aan het gezin. Wat een pracht van een Ridgeback vonden we. De eigenaar had drie verschillende puppycursussen met de hond doorlopen en het beste beestje luisterde prima. Wel zei de eigenaar, had Jake een negatieve eigenschap: hij had last van voernijd. Als hij aan het eten was moest je hem met rust laten en vooral niet het gevoel geven zijn eten af te willen pakken. Een vervaarlijke en dreigende brom zou anders je beloning zijn.

Toen begin mei Jake bij ons werd gebracht door de oude eigenaar, zijn we eerst met hem en de andere twee honden buiten gaan lopen. Zo konden de honden aan elkaar wennen en was er geen gevaar voor territoriumdrift bij de andere honden. Dit ging allemaal prima en toen we later binnen zaten, konden de honden het prima vinden met elkaar. Uiteraard was er wel eens een grommetje, maar nimmer dreigend. Wennen aan, en spelen met elkaar wisselden elkaar af.

De ommekeer:

Na een aantal goede dagen, ging het plots mis. Ik had Jake zijn eten gegeven en nadat hij het op had wilde ik hem aandacht geven. Jake begon zeer dreigend te grommen naar mij, trok zijn lippen op en toonde zijn hoektanden. Ik begreep er niets van, hij had zijn eten toch op, niemand kon meer iets afpakken. Ik dacht bij mijzelf dat ik hem gerust kon stellen door hem een hondenkoekje te geven, wat achteraf gezien heel fout was. Met dat ik mijn hand naar voren stak en het koekje aanreikte, hing Jake in mijn hand. Gelukkig niet door mijn huid heen, maar wel behoorlijk pijnlijk en gekneusd.

Ik besloot de oude eigenaar te bellen en dit voorval met hem te delen. Hij gaf aan dat dit niet onlogisch was; als Jake klaar was met eten moest je er niet op af gaan, maar wachten tot hij uit zichzelf bij zijn voerbak vandaan ging en ons op zou zoeken. Na deze tip gingen we gerustgesteld verder met Jake, in de verwachting dat het slechts een incident was geweest. Helaas echter ging het de dagen daarop vaker mis. Op onverwachte momenten een grommende Jake, niet luisterend en soms met schuim op de bek. Twee bijtincidenten verder en alle vertrouwen in Jake was voorgoed (dachten we) verdwenen. Onze conclusie: een gevaarlijke, onbetrouwbare hond waar we geen risico mee mochten lopen en ook een die je een ander niet mocht toevertrouwen. Conclusie: de spreekwoordelijke spuit erin, met veel verdriet maar wetend dat dat de enige veilige optie zou zijn. De dierenarts gebeld en het hele verhaal verteld. De arts echter weigerde de hond te euthanaseren, en verwees door naar een gedragsdeskundige.

No way echter dat ik Jake nog langer in de buurt van onze jongens wilde laten vertoeven. De angst voor de hond was inmiddels dermate toegenomen, dat we hem zijn halsband nauwelijks durfden omdoen, meneer domineerde ons huishouden kon je wel zeggen. Op zaterdagmorgen heb ik hem de bench ingelokt met een stuk vlees en ben ik met hem naar het asiel gereden. Daar wilde men de hond echter niet adopteren. Niet vanwege zijn achtergrond, maar ook omdat men al te veel honden daar had zitten vlak voor de vakantieperiode. Ik heb toen Jake daar voor twee weken laten logeren, zodat ik op zoek kon naar een asiel dat hem wel wilde opnemen of de tussentijd kon benutten om de dierenarts te overtuigen dat het echt het beste was om Jake te laten inslapen. Jake ondertussen, was dermate onbetrouwbaar geworden dat ook asielpersoneel niet in zijn buurt durfde te komen.

Toen ik Jake weg had gebracht, postte ik op Facebook dat dit was gebeurd. We kregen veel bijval, maar ook wel een enkele kritische opmerking dat de hond het niet verdiende om te sterven. Een kennis die mijn bericht had gelezen, belde mij op en vertelde over SOS-Ridgeback, een stichting die tot doel heeft Ridgebacks in penibele situaties te redden. Met die stichting heb ik contact gezocht en na enige dagen heen en weer bellen tussen dezen en genen, kwam ik op het pad van Mandy van Gelder.

Mandy gebeld en het hele verhaal verteld. Zij wilde Jake graag zien en we hebben toen afgesproken bij het asiel waar Jake vertoefde. Daar elkaar langer gesproken. In de optiek van Mandy was er zeker hoop voor Jake, ondanks dat ze bijna haar vingers aan hem kwijtraakte tijdens het observeren.

Mandy legde mij ter plaatse uit waardoor Jake’s gedrag zo was omgeslagen en wist mij te verzekeren dat alles goed kon komen, mits wij anders met Jake om zouden gaan. Die middag ging ik met lood in de schoenen naar huis, want hoe overtuig je de rest van het gezin dat het goed zou kunnen komen wanneer Jake weer thuis zou zijn. Die avond familieberaad: Mijn partner sceptisch, de jongste zoon durfde het misschien nog wel aan, de oudste was heel duidelijk; hij wilde het beest niet meer bij ons in huis hebben.

Ondanks de weerstand thuis zijn we in gesprek gegaan met Mandy, die ons het hemd van het lijf vroeg in een twee uur durende sessie. Eindconclusie was dat we op sommige momenten totaal verkeerd waren omgesprongen met Jake, waardoor hij absoluut niet wist wat zijn plaats in het gezin was. Soms werd hij benaderd als het hoofd van de roedel, dan weer als onderdanige hond. Niet alleen in ons gedrag, maar ook in de volgordelijkheid der dingen. We handelden soms volledig in strijd met natuurregels. Juist in de situatie met ook nog eens twee andere honden, werd zijn drang naar dominantie versterkt. Ons gedrag maakte dat de beste hond volledig in verwarring was, gestrest en onvoorspelbaar.

Het maakt uiteraard geen sier om hier precies uit de doeken te doen wat Mandy ons die middag geleerd heeft, maar het laatste deel van dit verhaal zal jullie sterk doen verbazen.

De week erop heb ik Jake opgehaald uit het asiel. Wel met medewerken van de dierenarts die hem letterlijk heeft moeten verdoven, zodat we Jake een muilkorf om konden doen. Harde voorwaarde van ons gezin om hem terug mee naar huis te nemen. We hebben vanaf die dag letterlijk ons eigen gedrag aangepast, we zijn ons gaan gedragen volgens de ‘regels’ die Mandy ons meegaf, volgens de wetten der natuur. Jake veranderde letterlijk in een paar dagen van een gevaarlijke hond naar een volgzame, luisterende hond. Oh ja, soms had hij nog wel eens wat nukken, maar nimmer meer een bijtincident of was hij daadwerkelijk bedreigend naar ons. Na tien dagen al, waren we zo vertrouwd met hem, dat we hem de muilkorf hebben afgedaan. Doodeng was dat, maar het ging helemaal goed.

Afgelopen half jaar heeft Jake zich voorbeeldig gedragen, had heel soms nog een kleine strijd met de Boerboel, maar die liet duidelijk aan Jake merken dat niet hij, maar zij de baas was in de roedel.

6 december hebben we afscheid moeten nemen van Beer, de Boerboel. Ze was op en volgens de dierenarts van binnen onherstelbaar ziek. We hebben beide Ridgebacks nauw betrokken bij het afscheid. Tot mijn stomste verbazing is de band tussen mij en Jake daarna nog sterker geworden. Dagelijks nadat ik gegeten heb komt hij bij mij, gaat naast me zitten en kijkt me vragend aan. Pas wanneer ik toestemming geef, springt hij met zijn voorpoten over mijn benen heen en gaat met zijn buik op schoot liggen, de achterpoten stevig op de grond. Hij vindt niets zo lekker dan om zich te laten knuffelen en strelen. Tot het moment dat ik aangeef dat het klaar is, dat staat hij direct uit zichzelf van schoot op en gaat tevreden liggen op zijn mat.

Jake hoort bij ons en mag voorgoed blijven, heeft onze harten letterlijk gestolen. Hij is waaks voor het gezin en lief naar de andere Ridgeback en ook naar onze twee katten en paarden die ik nog niet had genoemd.

Jake is cool en wij zijn ontzettend blij met hem en hoe hij nu is. Maar ook blij en dankbaar dat we destijds hebben durven vertrouwen op het oordeel en de kundigheid van Mandy, zonder wie deze hond het (heel onterecht) niet zou hebben overleefd.

Jack van Zundert