Rangorde tussen Nimrod & Nomad is bepaald
Ruzie tussen twee terriërs: Hoe lossen we dat op???
Toen we Nimrod een paar jaartjes in huis hadden besloten we er een tweede hondje bij te nemen als vriendje voor Nimrod. Het werd Nomad: Zelfde moeder, andere vader. Vanwege het geweldige karakter van Nimrod besloten we van dezelfde moeder, die haar laatste nestje kreeg, nog een pup te halen. Het klikte vanaf het eerste moment. Beide mannen speelden, draafden achter elkaar, keken van elkaar af, sliepen samen en aten samen.
Maar na een jaartje raakte Nomad in de puberteit. ´Out of the blue´ was daar de eerste vechtpartij. Direct daarna volgden er meer totdat het niet meer ophield. Ze hoefden elkaar maar áán te kijken, of het was ruzie. Omdat het border-terriërs zijn, zag het er ook nog es heel heftig uit. Het werd uiteindelijk een gevecht op leven en dood. We hebben totaal verbouwereerd staan kijken. En ons afgevraagd hoe dat mogelijk was. Ze hadden het immers zó leuk! En wij waren toch van die leuke baasjes….
Kordaat als we waren, zochten we een hondencoach. Want het leek ons, dat we dit niet zomaar onder controle konden krijgen. Hondencoach nummer 1 arriveerde, keek verbouwereerd mee en gaf ons tips hoe we de riem het beste vast konden houden om geen vingers te breken, als de mannen elkaar aanvlogen. Er volgden nog wat andere tips, maar onze vraag wie van de twee mannen telkens begint met de ander aan te vliegen en of castratie zou kunnen helpen, bleef onbeantwoord.
Nummer 2 arriveerde. Die wilde graag weten hoe het nou gekomen was. Dat wilden we zelf ook graag. Na een aantal ingevulde vragenlijsten, was het nog steeds onduidelijk. Wie van de twee gecastreerd moest worden en of dat zou helpen, ook. Nummer 2 ging met een bezorgd gezicht de deur uit met de mededeling dat dit waarschijnlijk nooit meer goed zou komen en dat herplaatsing overwogen moest worden.
Daarna hebben we een tijdje zitten huilen.
En toen waren we er klaar mee.
Nomad was in huis gekomen met de bedoeling een vriendje voor Nimrod te zijn. De vriendschap was volledig over. We zeiden de afspraak met nummer 3 af. Laat maar, mailden we. Het wordt hem niet meer. We gaan herplaatsen.
De volgende ochtend hing Mandy van Gelder aan de telefoon. Hoezo dat we de afspraak niet door lieten gaan, en hoe we er bij kwamen te herplaatsen. Zij zei: ‘Als de nood zo hoog is, ben ik er vanmiddag! Om 16.00 uur!’ We waren zo goed niet, of we konden opdraven. We lieten ons werk om 15.00 uur in de steek. En daar zat Mandy dan. ‘Of de mannen bij ons op bed mochten’. Wij vonden van niet, want we hadden uit het boekje geleerd dat dat niet mocht. Maar daarna moesten we schielijk bekennen dat dat eens in de week wel het geval was; als we op zaterdagochtend een ontbijtje op bed namen. Oké, twee keer in de week dan. Vanwege datzelfde ochtendritueel op de zondag.
‘En hoe we dat deden met spel’. ‘Ronden jullie het ook weer af?’ vroeg ze. Want bij hondjes heeft alles een kop en een staart. En wij zeiden: ‘ja, hoor! We ronden het spel netjes af, dan ruimen we het speelgoed op’. Waarop Mandy zei: ‘En waarom ligt het hier dan bezaaid met speelgoed’…? We keken de kamer es rond. Het speelgoed lag overal. ‘En de hondenmandjes?’ vroeg ze ‘…welke is van wie?’
Voorzichtig geworden zeiden we: Die daar is van Nimrod en die andere van Nomad. Maar we konden toch niet ontkennen dat beide mannen regelmatig in elkaars mandje lagen….
Daarna kregen we een lading eenvoudige leefregels voorgeschoteld. Als we dat deden zou het na 14 dagen beter worden. Het leek ons sterk dat het zó simpel was. En Nomad moest gecastreerd worden. De volgende dag nog. ‘Nomad wil de baas spelen’, zei Mandy, ‘maar hij heeft geen idee hoe’. Waarop wij vroegen: ‘Moet Nomad mórgen gecastreerd worden? Hoe dan?’
We moesten allebei werken en het leek ons ook sterk dat de dierenarts zo snel een plekje had. Maar Mandy hield streng vol: ‘Morgen!’
Toen Mandy de deur uit was, hebben we de dierenarts gebeld en de zaak uitgelegd.
Nomad werd de volgende dag gecastreerd.
Daarna zijn we begonnen met de leefregels. We deden precies wat Mandy ons verteld had. De speeltjes gingen voorlopig de deur uit, en de hondenmandjes ook. Nimrod en Nomad moesten het doen met hun bench. Beide mannen bleken toch wel erg veel ruimte te hebben gehad, de laatste tijd. En Nomad had zich nog nooit lerend opgesteld. Het beestje was te druk en te speels om te leren. Althans dat vonden we zelf. Maar Mandy dacht daar heel anders over.
Wat hebben we veel geleerd. En wat hebben Nimrod en Nomad veel geleerd! Regelmatig waren we de wanhoop nabij. Vooral als het een tijd goed gegaan was maar het toch ineens weer mis ging. Maar hoe langer het duurde; hoe meer we in staat waren te bedenken waar de ‘aanval’ vandaan kwam. Mandy bleek een GEWELDIGE hondencoach te zijn. Ze was via de app altijd bereikbaar. Dacht mee als het mis ging, gaf tips (en tops) als we het niet meer wisten…en kwam langs als het nodig was. Ze dacht ook mee over het drukke gedrag van Nomad. Ook daar kregen we tips voor. Ook deed ze ons voor en legde uit hoe het moest, wanneer het dreigde mis te gaan. Wat een expertise heeft deze vrouw!
Beide mannen spelen meer dan ooit. Nomad doet mee met de hoopertraining van Mandy. Hij werkt zich suf. Eventuele spanning tussen beide honden signaleren we direct. Dan is het een kort commando: ‘Op je plaats’! Er wordt niet meer achter ons aangedrenteld, de hondjes liggen niet meer bij ons op bed, ze komen geen aandacht meer opeisen, en nee…ze krijgen ook geen restje vlees meer, dat ‘toevallig’ nog over is. De honden zijn weer gewoon hond. Ze hebben het leuk en genieten van elkaar. Hoe mooi is dat.
Wanneer we beide mannetjes in de ogen kijken, zijn we zielsblij dat we ze allebei nog hebben. En dat we met zijn allen weer lol hebben.
Onze dank is groot. Zonder Mandy was het nooit gelukt! Dank, Mandy!