Boots, de Flatcoated door kinesiologie veel minder geprikkeld en rustig in zijn hoofd

‘Wat ziet Boots er goed uit!’

Dat heb ik de afgelopen maanden regelmatig gehoord en het is helemaal waar. Waar ik zelf nog veel blijer mee ben, is dat die in zijn koppie zoveel meer rust ervaart. Zelfs manlief zei onlangs tegen mij: ‘we hebben gewoon een hele andere hond terug gekregen.’

Hoe geweldig dat dit zo is gelopen.

Enkele maanden geleden raak ik met Mandy aan de praat. Ik was ervoor mijn werk, maar wanneer je beide een groot hart hebt voor honden, komen die uiteraard toch even aan bod. Wanneer Mandy vertelt over haar werk als kinesioloog, denk ik direct aan Boots.

Boots is een lastige eter en geloof mij, dit is de understatement van het jaar. Daarnaast zit er op Boots geen ‘uit-knopje’. Zelfs wanneer die slaapt is die altijd paraat om te reageren op de kleinste prikkels. Dan heeft die door nare ervaringen in het verleden ook nog eens enorm veel moeite met andere honden. En zijn manier van communiceren is zo vreselijk onhandig, dat ik altijd op moet letten dat er geen reu op hem duikt.

Nu klinkt dit allemaal niet bepaald positief. Maar als er iemand toch altijd positief in het leven staat, dan is het Boots. Zelden zo een blije hond gezien. Altijd paraat om te werken, of te knuffelen en vooral om te zoenen. Het is tenslotte wel een echte Flatcoat.

Hoe interessant het werk van Mandy dan ook klinkt, ik kan mij er nog niet echt een beeld van voorstellen. Ze biedt mij daarom aan om eens een behandeling bij te wonen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik mag getuige zijn van hoe twee honden een behandeling van Mandy ondergaan. Beide honden zijn er voor de tweede keer. Aan de verhalen van de eigenaren te horen, zijn beide al enorm verbeterd. Nu heb ik geen vergelijkingsmateriaal. Maar ik zie wel hoe de honden op de behandeling reageren. Ik kan het niet zo goed omschrijven, dit is typisch zo een gevalletje ‘daar moet je bij zijn’. Maar beide honden zie je duidelijk veranderen van normaal naar onrustig, naar rustig om uiteindelijk volledig ontspannen neer te ploffen.

Ik ben er zeker van, dit wil ik ook met Boots!

We plannen een afspraak in en enkele weken later maakt Boots kennis met Mandy. Met zijn altijd even blije hoofd begroet hij haar en hij doet snel een ronde door de ruimte. Even checken wat voor luchtjes die allemaal kan snuiven.

Mandy vraagt voorzichtig wat ik van zijn gewicht vind. Ze vind hem duidelijk te mager en dat is die ook. Gelukkig heeft die een mooie volle vacht die het een beetje verhult. Maar wat zou ik er graag een paar kilo extra op hebben. We bespreken zijn bijzondere eetpatroon en ook zijn gedrag komt aan de orde. Boots is zo een intens lieve hond en een keiharde werker. Maar de onrust en stress in zijn lijf, zit hem regelmatig in de weg. Mandy heeft genoeg gehoord en gaat naast hem zitten om te voelen waar de blokkades zitten. Boots weet niet wat hem overkomt. Nu zijn mensen altijd leuk, zeker als ze aan hem zitten. Dus Mandy wordt uitgebreid gezoend. Op sommige momenten zie je hem reageren. Het lijkt zo een reactie die we allemaal wel kennen van de fysio: ‘Auw! Wat lekker…’ Zijn grote lap tong hangt zijdelings uit zijn bek. Hij weet niet zo goed wat die hiervan moet vinden.

Dan gaat Mandy Boots uitmeten. Ik kan niet ontkennen dat dit er echt wel gek uitziet. Mandy flappert met haar handen en armen, haar benen buigen alle kanten op. En op die manier weet ze of het stofje wat ze in haar broekband heeft gestoken wel of niet geschikt is voor Boots. Als je niet beter weet zou je denken dat het een opname is van Bananensplit.

Maar als ik dan naar mijn hond kijk, dan zie ik dat er wat gebeurt. Het ene moment wil die weg van Mandy om vervolgens gehaast op haar voeten te gaan zitten, hij kijkt haar adorerend aan. ‘Hij vindt je nog leuker dan een dummy!’, zeg ik tegen Mandy.

Het mooie aan Mandy is dat ze volledig achter haar behandelingen staat, maar dat ze wel snapt dat het heus apart is om te zien.

Maar laten we wel zijn, het gaat maar om één ding en dat is het eindresultaat.

Het resultaat is al snel duidelijk. Op de terugweg naar huis ligt Boots in de auto te slapen. Dit is uniek, want Boots is altijd paraat in de auto.

‘s Avonds eet die vol enthousiasme zijn voerbak leeg. Het zal toch niet?!

Wanneer we buiten honden passeren is zijn houding minder gestresst. Hij negeert ze waar mogelijk en als dat niet lukt, krijg ik hem zonder al te veel stress langs de andere hond. Toeval?

In huis slaapt die meer ontspannen, er lijkt voorzichtig een uit-knopje te ontstaan. Hoe kan dit?

Enkele weken later loop ik met een wederom hele vrolijke Boots binnen bij Mandy. Nog altijd even blij, maar dit keer zelfverzekerd, met meer rust in zijn lijf en een klein vetlaagje op zijn ribben. Ongekend wat ze voor elkaar heeft gekregen, dit had ik nooit voor mogelijk gehouden.

Hoe en wat ze precies doet, ik kan je dat niet uitleggen. Één ding weet ik wel en dat is dat Boots zijn leven er een stuk mooier op is geworden.

Melanie Huygen