Mo zit weer goed in zijn vel

“…en vergeet vooral mijn vriendinnetje Mandy niet te bedanken!”, hoor ik mijn Mo nog net roepen, toen Mandy van Gelder mij vroeg een stukje te schrijven om mensen met een probleemhond een hart onder de riem te steken, “aan haar dank ik tenslotte mijn huidige leventje…..mijn nieuwe leven en ultieme kans om elk hondenbaasje te laten zien dat er eigenlijk niets mis is met mij. Ik ben zoals ik ben geboren, een zeer toegenegen, onafhankelijke, slimme, enthousiaste en vooral nieuwsgierige wildebras die graag de wereld wil begrijpen waarin hij terecht komt. Een wereld die gedomineerd wordt door mensenregels en eigenaardigheden die soms moeilijk te rijmen vallen met mijn wereld en die soms ook uitermate verwarrend en tegenstrijdig zijn.”    

Een fragment uit het dagboek van Mo

Een half jaar geleden

Als ik net zo kon huilen als mijn baas zouden er nu dikke tranen over mijn snuit biggelen, tranen van teleurstelling, tranen van verdriet, tranen van boosheid en frustratie. Zo heb ik het nooit gewild. Mijn leventje is  uitzichtloos en vol onbegrip. Hoe ben ik ooit in deze misère aanbeland? Wat heb ik misdaan? Het is puur uit wanhoop dat ik me volledig afgekeerd heb van alle wezens die zich mens noemen. Ze begrijpen mij niet en ik hun niet en dat zal ik ook nimmer doen. Afgewezen en gekleineerd, zo voel ik me. Ben ik dat, waarover ze praten? Ik herken mezelf niet meer. In mijn hondenogen ben ik nog steeds de mooie, fiere en trouwe viervoeter die ik altijd ben geweest maar mijn omgeving wil me laten geloven dat dat niet waar is en dat ik niet langer te vertrouwen ben, het doet me zo vreselijk veel pijn! Ik ben ongewenst en maak niet langer deel uit van een fijne thuis. Buitengesloten, ontzet uit mijn vertrouwde omgeving, moederziel alleen en verlaten, geselt de eenzaamheid mijn gedachtengang alsof ik constant gestraft word. Weg is de genegenheid waarin ik mij kon wentelen en die als een zachte warme deken voelde, weg zijn de vertroostende huiselijke geluidjes en het vrolijke geroezemoes om mijn heen. Ik wenste dat ik liever nooit geboren was, vervloekte wees die ik nu ben, niemand meer die me lief heeft of me waardeert om mijn onvoorwaardelijkheid. Niemand meer die me zegt wat er van me verwacht wordt en die me leert hoe ik me dien te gedragen in de vreemde mensenwereld, die ik toch al zo vreemd vind. Het is ook altijd hetzelfde liedje met die rare snuiters. Ze zijn wispelturig, onbetrouwbaar en inconsequent en schijnen daar zelf geen last van te hebben maar mijn rechtlijnige inborst verlangt naar orde en duidelijkheid en ik weet niet meer hoe ik me als de perfecte  huishond dien te gedragen. Ik ben zo in de war dat ik het vertrouwen in tweevoeters volledig kwijt ben geraakt. Mijn enige houvast zijn mijn overlevingsstrategieën die ik van mijn voorouders heb meegekregen en die ergens diep in mijn o zo vermoeide hondenlijf zijn opgeslagen. Hoe zal ik me ooit moeten redden in deze onduidelijke mensenwereld?

In mijn prille hondenleventje was het leven zo eenvoudig: één leider, consequentie en eenduidige signalen. Hierdoor wisten al mijn broertjes en zusjes heel snel waar hun plekje was in onze familieroedel. Door deze orde was er veel ruimte voor ons om echt hond te zijn en spelenderwijs konden we ons in razend tempo ontwikkelen. Intelligent en gevoelig als ik ben, voel ik situaties al aan voordat mensen goed en wel doorhebben wat er aan de hand is.

Nu ik op mezelf ben aangewezen moet ik de mensenwereld tonen dat ik in ieder geval wel in staat ben leiding te geven, niet alleen aan mezelf maar ook naar buiten om mijn grenzen aan te geven. Ik zal laten zien dat ik wel rechtlijnig kan handelen, al moet ik hiervoor tot het uiterste gaan en daar bedoel ik mee dat ik gewoon van me afbijt als de mensenwereld mijn grenzen niet respecteert. Vooraf waarschuwen of grommen doe ik al een tijd niet meer, dat heeft geen enkele zin, ze begrijpen mijn signalen toch niet. Ik moet mijn laatste restje energie gebruiken om het vege lijf te redden anders ga ik ten onder. Interesse in het menselijke ras heb ik allang niet meer. Ik negeer ze gewoon en kijk langs ze heen. Mijn teleurstelling in hen is momenteel groter dan mijn hondenhart kan verdragen.    

Ze zeggen dat ik ontspoord ben, dat ik de weg volledig kwijt ben en dat niemand het met mij aandurft omdat ik zo onbetrouwbaar ben. Zouden deze mensenkinderen in de gaten hebben dat ze het spoor zelf bijster zijn? Een vals secreet noemen ze me, een onhandelbare hond. Als ze zich eens hadden verdiept in mijn hondenwereldje, dan zouden ze wellicht  begrijpen waarom ik me zo gedragen moet en dat mijn gedrag zelfs minder gecompliceerd is dan hun gedrag. Eigenlijk ben ik een brave borst met een goudeerlijk hartje, een goedzak die heel rechtlijnig denkt en even zo rechtlijnig handelt. één fout van de menselijke zijde betekent dan ook meteen ingrijpen van mijn kant. Recht is recht en krom is krom, dat is de enige manier hoe ik me staande kan houden in deze uiterst verwarrende wereld. Of is dat misschien te eenvoudig voor het menselijke brein?

Een fragment uit mijn dagboek

Een half jaar geleden

Mijn leven is gedompeld in diepe rouw. mijn innig vertrouwde ridgeback maatje wiens naam voor altijd in mijn hart gegrift staat is niet meer…..hoe moet ik in Godsnaam verder! Ik heb nergens geen interesse meer in, heb geen eetlust meer en staar de hele dag wezenloos voor me uit op zoek naar een lichtpuntje, hoe klein dan ook. Ik raak bevangen door het idee dat een nieuwe herplaatser mijn leven weer zin zal geven. En hoe toevallig, binnen twee weken dient zich een hond in nood aan, eigenlijk te snel maar die gedachten wuif ik snel weg want, denk ik, dat zal zo moeten zijn. Ik kon toen nog niet vermoeden dat door deze beslissing onze levens totaal op zijn kop zouden worden gezet. Wij waren niet erg kritisch naar een nieuwe hond omdat wij, gesterkt door het idee dat we al twee herplaatsers op de rit hadden gekregen, er vast van overtuigd waren dat we alles in huis hadden om ook deze hond wel weer in zijn kracht te zetten. Wel heel arrogant achteraf omdat wij het eigenlijk waren die in onze kracht moesten worden gezet bleek later…..

Hoe lief en zorgzaam we ook waren naar onze nieuwe viervoeter, hij was het niet voor ons. Hij wilde niets maar dan ook niets van ons weten en spreidde uitsluitend disrespect ten toon. Hij negeerde ons zoveel hij kon en bracht het zelfs niet op om ook maar één keer onze richting uit te kijken. Hij draaide zijn achterste letterlijk naar ons toe. We hadden dus een hond en ook weer niet. Elke toenaderingspoging van onze kant deed hem op de vlucht slaan en toen hij het zat was en mijn partner op een onbewaakt moment te dicht bij hem kwam voor zijn gevoel, greep ie hem in zijn voorhoofd en werd hij een keer woest heen en weer geschud.

Ik was overdonderd door ongeloof en schrok me dood van het bloedbad dat Mo met zijn actie had aangericht. De diepe verwondingen waren niet eens meer zichtbaar door al het bloed. Snel medisch ingrijpen was het eerste vereiste en een halve dag later zaten we als een onogend en groggy stel (mijn partner met een enorm rood doorlekkend verband om zijn hoofd en nog deels verdoofd) in de auto op weg naar Mandy van Gelder om onze Mo aan een nadere inspectie te laten onderwerpen. Ook dat bleek een misperceptie te zijn. We kwamen voor onszelf bleek, want wij hadden het niet helemaal begrepen. Wij waren degene die onderricht nodig hadden en een transformatieproces  moesten ondergaan. We zouden voorlopig nog niet van deze dame af zijn. Mo bleek onvervalst alfagedrag te vertonen en wij zouden die rol van hem over moeten gaan nemen. Een bezoek aan een ortho manueel therapeut zou de volgende stap zijn om te kijken of het gedrag van Mo pijn gerelateerd was. 2 maanden lang heeft onze man op zware pijnstillers geleefd omdat zijn bekken, rug en nek weer helemaal rechtgezet moesten worden. Slechts 1 werveltje bleek goed te staan.

Er kwamen complicaties door de hondenbeet. mijn partner begon er als een zombie uit een Halloween film uit te zien en we hadden al snel een abonnement op de spoedeisende hulp. Alle wonden moesten weer worden opengesneden en er werden zware paardenmiddelen ingezet om de bacteriën te lijf te gaan. Hier bleef het helaas niet bij.

Inmiddels begon het besef tot ons door te dringen dat dit op het randje was en begon de angst flink toe te slaan. Ik begon nachtmerries te krijgen over mijn partner die ik in mijn dromen altijd levenloos aantrof, liggend in een plas bloed. Iedere dag begon daardoor al met stress. Doodeng vond ik het dan ook om Mo te moeten corrigeren. Hij liet zich ook niet corrigeren en voerde hierin een verbeten strijd. Het leek wel of hij de heer des huizes was en ging direct in de aanvalshouding als hij moest gehoorzamen. Het groeide ons compleet boven het hoofd! We waren uiteindelijk bang geworden voor onze eigen hond. Dit was toch echt te hoog gegrepen voor ons! En dan hadden we nog wel de meest gunstige situatie omdat we maar met z’n tweeën waren. De vraag diende zich aan of we hier wel mee door moesten gaan tegen wil en dank. Iedereen scheen zich te willen mengen in de situatie en iedereen had hier wel een mening over. We kregen er slapeloze nachten door en raakten hoe langer hoe verder uit balans. Waar was de vrede in huis gebleven? Mijn partner en ik kregen meningsverschillen over het wel of niet houden van de hond. Alles stond overhoop en leek te draaien om Mo terwijl mijn partner eigenlijk te ziek was om te kunnen functioneren. Wat hadden we gedaan!

Vaak hebben we gedacht laat iemand anders de hond overnemen, mensen die geen fouten maken zoals wij. Iedere fout die we maakten met Mo werd gelijk afgestraft door hem. Het leek net een boze film waarin wij continu het onderspit moesten delven. Maar niemand bood zich aan. het was of wij of niemand. Het alternatief was om de hond te laten inslapen. De mentale druk was hoog. we voelden de verantwoording op onze schouders drukken en onze gedachten maakten overuren; als hij maar niet dit, als hij maar niet dat…..we hadden ineens een enorme handenbinder en een verantwoording die zijn weerga niet kende! De liefde voor de hond bleef echter overwinnen. We vonden het niet eerlijk om Mo in te laten slapen omdat zijn gedrag door menselijk onvermogen was ontstaan. Gesterkt door het vertrouwen dat Mandy ons gaf, gingen we door.

Aangezien Mo niet wilde capituleren en zich niet wilde binden aan ons werd het tijd voor een ingrijpende maatregel: de muilkorf en wel 24 uur per dag. Handmatig voeren via de muilkorf, drinken met de muilkorf en slapen met de muilkorf. Dit om hem botweg te kunnen corrigeren via zijn halsband, iets wat hij nooit toe zou staan zonder te bijten. In dit stadium mochten we de muilkorf ook niet afdoen. Mo moest eerst laten zien dat hij de commando’s aankon. Helaas ook hier weer complicaties doordat de huid ging verweken en open sprong. De muilkorf werd te vroeg een no go! Het duurde 3 lange weken eer Mo genezen was. Toch hadden we al wat winst geboekt. Mo viel veel minder uit en accepteerde al meer. Hij werd ook iets rustiger. De longeerlijn werd ingezet zodat hij wat meer bewegingsvrijheid had in de bossen en het water in kon.

Mandy had de nadruk al eerder gelegd op het ondernemen van leuke ontspannende dingen met z’n drieën maar Mo was nog altijd niet blij en gedroeg zich vrij stoïcijns tijdens onze uitstapjes. Omdat er toch dringend een kentering moest komen besloten we uiteindelijk om Mo mee te nemen op vakantie naar Frankrijk zodat we alleen maar ontspanning hadden met elkaar. Wat daar gebeurde was echt ongelofelijk!  Hij begon zich te binden aan ons, bijna een half jaar later! De ommekeer was opmerkelijk. Mo werd blij als een dravend veulen en genoot zichtbaar van alles om hem heen. Het werd weer licht! Ik kan met geen pen beschrijven hoe blij we waren dat we besloten hadden er voor te gaan. De vakantie opende allerlei deuren. Zo kon Mo voor de vakantie niet blaffen. Als hij het al probeerde perste hij niet meer dan een paar iele piepjes  uit zijn keel. Maar toen Mo een keer achter moest blijven omdat hij niet mee kon, sprong hij hoog boven de poort uit en bleef hij wel een kwartier lang blaffen en jammeren volgens een vriend van ons. De band van mij uit naar Mo was er al veel eerder maar die werd nu ook sterk wederzijds en zelfs mijn partner begon helemaal verknocht op hem te worden en vice versa ook. Mo is niet meer weg te denken uit ons leven en we zijn echt heel erg blij met hem. Hij is ontzettend enthousiast van aard, speelt graag, is ondeugend en zit vol streken maar aan de andere kant is hij ook ontzettend lief en aanhankelijk. Het gaat inmiddels zo goed dat we een tweede vakantie met hem gepland hebben mits onze gezondheid het toelaat. natuurlijk zijn we er nog niet want het uitlaten is nog een hele onderneming maar we hebben wel het gevoel dat we al lang en breed over het zwaartepunt heen zijn en dat het met de tijd wel goed gaat komen.

Dankbaar

Wat wij zouden willen meegeven aan iedereen die met een probleemhond te maken heeft of graag een hond in nood wil opvangen is het volgende. Bedenk dat een ontspoorde hond niet ontspoord is geboren. Hier kan hij niet op veroordeeld worden, dat zou onrechtvaardig zijn. Geen hond die graag de rol van ‘een probleemhond’ speelt en daarmee zijn thuis en geborgenheid verliest of dreigt te verliezen. Het is op zich al triest genoeg als een hond een primaire emotie als angst of agressie moet inzetten om iets duidelijk te maken. het is een noodsignaal naar ons, mensen, toe. Wij zijn degenen die, ondanks al onze goede bedoelingen, niet in staat zijn geweest eerdere signalen op te pakken voordat het zover escaleerde.

En als het dan escaleert, ga dan uitsluitend op je eigen gevoel af en laat je niet leiden door wat anderen zeggen, hoe goed bedoeld dan ook. Zij hoeven tenslotte het proces niet te ondergaan, hoeven geen offers te brengen en hoeven ook niet gebukt te gaan onder schuldgevoelens, die ongetwijfeld de kop op zullen steken. Iedere situatie is uniek. Eerlijkheidshalve weet ik ook niet of we wel hadden doorgepakt als er kinderen in het spel zouden zijn geweest gezien de risico’s die dat met zich meebrengt. Hoe groot is je controle dan nog in zo’n hachelijke situatie?

Het enige van wezenlijk belang en daarmee ook het allerbelangrijkste , is dat je situatie verantwoord blijft naar jezelf toe, naar je kinderen en naar je omgeving en dat niemand gevaar loopt en daar komt Mandy dan ook in beeld. Het zou een ideale situatie zijn om een ontspoorde herplaatser of probleemhond eerst door haar te laten observeren, puur en alleen om te voorkomen dat je niet gelijk onwetend de fout in kan gaan met alle gevolgen van dien. Voorkomen is beter dan genezen! Als je in staat wordt gesteld het roedelgedrag te begrijpen en je je kunt inleven in de belevingswereld van een probleemhond, dan heb je al zo’n enorme voorsprong om het vertrouwen van je hond te winnen en zijn de missers die je ongetwijfeld een keer maakt in ieder geval minimaal!  Wij zijn Mandy dan ook heel erg dankbaar dat ze op ons pad is gekomen en ons is blijven motiveren. Zonder haar had Mo nooit en te nimmer gered kunnen worden! Uit de grond van ons hart: DANK JE WEL !!!

Ook heel veel respect voor iedereen die zich wil inzetten om een probleemhond uit zijn noodsituatie te helpen! Het is ontzettend zwaar en ingrijpend maar je krijgt er de onvoorwaardelijke liefde van je hond voor terug en een groot gevoel van zelfoverwinning. Als we eenmaal het inzicht hebben hoe de belevingswereld van een hond eruit ziet dan weten we dat wij, mensen, de enigen zijn die zo’n proces weer kunnen kenteren, een proces waarin we onze hond ongewild en onwetend hebben geplaatst. Als het lukt een hond weer ‘terug’ te halen dan geeft dat zo’n enorm gevoel van dankbaarheid en zelfoverwinning dat je alles wat eraan vooraf is gegaan ook weer heel snel vergeet…..nou ja, bijna alles, in ons geval 😉

Mo zit weer goed in zijn vel